Bir kadın neden saçını toplar, neden dalgalı olarak bırakır semaya?
Bunu anlama imkânımız yoktur çoğu zaman. Genellikle kadınların kendine münhasır yaşanmışlıkları ile cevap veririz bu duruma. Ya bunları gerçekten bir amaç, durum, olgu için yapıyorlarsa?
Az önce tesadüf ettiğim iki hayat, iki kadın, iki farkı dünya vardı.
Birisinde yirmili yaşlarının ortasında iki erkek ve bir kadının olduğu bir dünya vardı. Kadın erkeklerden daha kendinden emin, yemek-şarap siparişlerini veren, çalan müziğin ritmiyle oynayan birisiydi. Masadaki erkeklerden daha baskın karakter olarak her şeyi kendi istediği şekilde yapmaya çalışan, akça pakça güzel bir kız.
Diğer masa onlardan bir süre sonra geldi dükkâna. Çiftin, üç tane erkek çocukları vardı. Bu masada da şarap vardı ve aile reisi erkek figür şarabı kendisi seçti ve servisi gerçekleştirdi. Genel teamüllere uygun olarak masadaki bey dışında herkes telefonla oynuyor, sıfır diyalog ile verdikleri siparişleri bekliyorlardı garsondan.
Bu nedenle özellikle dikkatimi celp etmedi bu aile, arkalarındaki akça pakça kıza bakmak varken. Ama ne zaman baba çocuklardan birisini tuvalete götürdüğünde masa birden dikkatimi celp etti. Zira çocuk otistikti. Adam büyük bir olgunlukla ayağa kalktı, çocuğunun elinden tuttu ve birlikte tuvalete gittiler. Çocuk elinin birini havada tutuyor diğer eli adamın avucunun içindeydi.
O esnada masadaki kadına gözüm takıldı. Saçlarını toplamış, bir eli başında, diğer eli telefonda umarsızca onların gidişini seyretti benim bildiğim anne figüründen bin beş yüz derece farklı bir şekilde. Bu masadaki kadın figürü, benim yıllarca kadına yaftaladığım adamda rol bulmuştu sanki. Adam gelen yemek siparişlerini çocuklarına pay ediyor, masayı eğlendirmeye çalışıyor, kadının siparişindeki patatesi gülerek ve ona göstererek ağzına atıveriyordu bir çırpıda.
Buraya kadar anlattığım hikâyede Süpermen baba ve Luthor anne figürlerine bürünüştü sanki. Ancak çocuk yemeğini yedikten sonra, masada annesine dönerek ayakkabılarını çıkarttı bir çırpıda ve kadın hiçbir şey olmamış gibi yerden aynı ayakkabıları alarak tekrar ayağına geçirmeye çalıştı. Çocuk o esnada garip hareketler yapmaya devam etti. Kadın o esnada ayağa fırladı ve dükkân sahibinin yanına gitti. Adamsa onun peşi sıra “gene aynı manyak” tiradını atarak tabağındaki etleri sıyırmaya devam etti.
Ta ki dükkân sahibi gelene kadar
Dükkân sahibi masaya gelerek “ Çocuğun yediği yemekte alerjen olabileceğini, yüz metre aşağıda hastane olduğunu, kendilerinin bunu bilmediğini ve çok özür dilediğini belirtti.”
O sırada adam yemeğini yiyor, kadın ise çocuğun yanında kıpkırmızı bir vaziyette ayakta bekliyordu. Sonrasında masada yenmeyen yemekler ve şarap paket yapılarak büyük bir ustalıkla küçük kardeşin eline sıkıştırıldı ve adam hesabı ödeyerek masadan kalktılar…
O süreç boyunca silik gözüken ve her şeye müdanasız olan kadın bir anda kaplan kesilmiş ve çocuğunun yanında dimdik duruyordu. Benim akça pakça dediğim kız ise her şeyden habersiz son yudumunu içmekle meşguldü o esnada.
Tekrar konunun başına dönelim. “Bir kadın neden saçını toplar, neden saçlarını dalgalı olarak bırakır semaya?”
