Kimsesiz

Hayat nasıl bir yolculuk? Biz neresindeyiz? Hatta tam da kendi hayatımızın neresindeyiz? Yaşıyor muyuz yoksa sadece nefes almaktan ibaret mi?! Hissettiklerimiz.. Neredeler?
Sorguluyorum artık; yaşadığım ne varsa ne kadar gerçek olduğunu sorguluyorum.
AŞK! Aşk, kolay mı! O kadar kolay dile gelir mi! Ya da sevmek.. Yanında olmak… Kim, hangi zamanlarda, ne kadar yanımızda? Veyahut ilk nefesten son nefese yapayalnız mıyız? Hepsi bir görece mi? Biz ne kadar varız bu Dünyada? Cürümümüz ne?
Hani ateş olsak cürümümüz kadar yer yakıyoruz ya güya, her yeri ateşe versek her yer kadar mıyız? Yoksa hiçlikten ibaret miyiz, o yüzden mi her yerin alev alması bu kadar kolay…
Sorguluyorum, sorguladıkça daha derine iniyorum, derine indikçe daha çok sorguluyorum. Doğru cevabı bulabilmek için doğru soruyu sormak gerek derken sorular içinde kayboluyorum. Sanki bir soru okyanusunda kayboldum, boğuluyorum. Kim gerçek, kim sahte derken kendi gerçekliğimi sorgularken buluyorum kendimi. Kapladığım yeri bulmaya çalışıyorum; önce kendi hayatımda, sonra en yakınlarım dediğim insanlarda, sonra kalplerde, sonra herhangi birinde. Beni sevdiğine inandığım insanlarda bile arıyorum kendimi. Kendimi bulmak ne zormuş oysa! Sen, sevgili okur; sen kendini bulabiliyor musun?
Bir hikaye yazmaya çalışıyorum; baştan sona, her anı her duygusu varolan. Kalem ne çizerse ordan yürüyorum hikayeyi yazarken, hayallerim ellerimden ne dökerse oraya doğru meylediyorum. Sonunu bilmediğim, kurmadığım, yaşadığım bir hikaye yazıyorum. Acısıyla, tatlısıyla, bazen ekşisiyle, gülüşleriyle, gözyaşlarıyla… Toplumsal konulara dokunayım diyorum, sonra toplum bile insanın içindeymiş onu buluyorum. İnsan içinde ne yaşıyorsa dışında da o kadarmış.
Soruları cevaplamaya çalışıyorum. Her sorunun bir cevabı yokmuş meğer; bazılarının çok cevabı varken bazılarına verecek yanıt bulamıyorum. Bazı sorular soru olarak kalmaya mahkummuş, öğreniyorum.
Bazen, sorulara cevap bulmak için insanların yanında birileri olurmuş, bazı insanlarsa kimsesiz olmaya mahkummuş, öğreniyorum…