Seni merak ettik..
Dün akşam metrodayım. Telefon çalıyor arayan ablam, “Merak ettik seni, neredesin.” diye konuşmaya başladı.
Birisini merak etmek, kendi içerisinde;
“Aklımdan geçtin, az önce senden bahsettik, sesini duymak istedim”
“Seni özledim”
“Her şey yolunda mı, ben ses vermek istedim”
“Daha önceki konuşmamızda/buluşmamızda başına gelen bir olaydan bahsetmiştin. O işini halledebildin mi? Benim yardımcı olabileceğim bir şey var mı? ”
“Gerçekten seni merak ediyorum” anlamlarını barındırır.
Ama aslolan insan sevdiği birisini merak eder. Köşedeki simitçiyi iki gün görmeyince merak ederiz de, adamın varlığı ya da yokluğu hayatımızı değiştirmemizi gerektirmez. Ama sevdiklerimizi, onlara verdiğimiz değeri, paylaşarak, onun için hayatımızı değiştirerek gösteririz.
Paylaşımların “hayata, sevdaya, aileye, siyasete, geçmiş ya da geleceğe” olmasından ziyade, birlikte vakit geçirmekle doğru bir orantısı vardır. Paylaşımlar, yaşananlar, anlar, anılar arttıkça, sohbetlerden aldığınız zevk ile doğru orantılı olarak yanınızda, yakınınızda o kişiyi arar, özler, sohbetini beklersiniz. İşte o anda “keşke oda burada olsaydı” diye içinizden geçer bir anda.
Bu üç satırlık cümleyi yıllarca en çok annemden duydum. Her seferinde “öff anne” diye seslendim karşılığında. Babam “Kadına ne ofluyorsun salak, bu kadar güzel bir şey olabilir mi? Sana değer veriyor ve seni arıyor kadını tersleyeceğine mutlu olsana. Yarın seni merak edecek birisi olmazsa o zaman anlarsın, aranmanın değerini” diye güzel bir hayat dersi vermişti.
Merak, özlemi ve anıları da içerisinde barındıran sevdanın güzel bir mevhumudur. Sevmeyi bilenlerin, sevdiklerine değer verenlerin, güzel bir hasletidir.
Sevdiklerimizi özlemekten, onları düşünmekten imtina etmeden geçirdiğimiz güzel günlere.
Ps: Bu arada anneme halen öfflemekten imtina etmiyorum. Ama artık öküzlüğümden değil öflemelerim, bu konuşma ritüeline kapılmış olmamdan ve her seferinde geçmişi yâd etmemden ileri geliyor. Zira artık merak edilmek hoşuma bile gidiyor.
